| คลิกที่ภาพเพื่อดูขนาดใหญ่ขึ้น |
|
|
|  |
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 24
ณ รีสอร์ตเทพสุธา บรรยากาศกร่อยๆภายในงานที่แขกบางกลุ่มเริ่มเดินออก ส่วนแขกและนักข่าวที่เหลืออยู่พากันจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องณิชมน บุรธัชเดินออกมาหยุดยืนนิ่งคิดเรื่องณิชมน รวิภาสเดินตามออกมา
“พี่ธัชครับ เวลานี้พี่ธัชควรจะอยู่กับคุณณิชนะครับ”
บุรธัชนิ่งคิดไม่ตอบอะไรท่าทางเงียบจนน่ากลัว
“พี่ธัชเป็นอะไรไป อย่าบอกนะว่า พี่ธัชโกรธคุณณิชเค้าน่ะ”
“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง”
“คุณณิชเค้าคงมีเหตุผลที่ปิดบังความจริงกับพวกเรา ตอนนี้เราก็รู้แล้วว่า คุณณิชเป็นหลานของคุณหญิงย่า ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว”
“เรื่องมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก นายภาส”
พงษ์เทพรีบร้อนเดินเข้ามา
“คุณชายธัช แขกในงานสงสัยกันใหญ่ว่า เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้นักข่าวไม่ได้โฟกัสการเปิดตัวรีสอร์ตของเราแล้ว แต่กลับไปสนใจเรื่องคุณณิชมนแทน เราจะทำไงกันดีล่ะทีนี้”
“ผมว่าเราปิดงานเลยแล้วกันครับ” รวิภาสเสนอ
“ปิดงานเลยก็ดี แต่ต้องหาทางปิดงานให้สวยหน่อย ไม่งั้นที่เราทุ่มเทจัดงานวันนี้ก็สูญเปล่า นายภาส ไปตามออการ์ไนซเซอร์มา เราต้องบรีฟตอนจบของงานใหม่แล้ว” บุรธัชสั่ง
รวิภาสกับพงษ์เทพหันมามองบุรธัชอย่างอยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อไป
พรรณอรกับพรพรรณกำลังช่วยต้อนกลุ่มแขกให้กลับเข้างาน
“อย่าเพิ่งกลับนะคะ งานยังไม่จบนะคะ พี่อรอยู่คุยกับคุณจุรีก่อนนะเดี๋ยวพรขอไปต้อนน้องๆนักข่าวกลับมาก่อน”
“พี่ว่าจะไปดูประนอม..เอ๊ย..หนูณิชมนซะหน่อย ไม่รู้ว่า เป็นไงบ้าง”
“พี่อรไม่ต้องเป็นห่วงประนอมหรอกค่ะ นี่คงกำลังซักฟอกตรวจดีเอ็นเอตรวจปานแดงปานดำอยู่ละมั้ง เดี๋ยวเราก็คงรู้ผลว่าเป็นหนูณิชมนตัวจริงหรือเปล่า”
พันธ์นฤสรร์วิ่งเข้ามาดึงพรรณอรกับพรพรรณไปด้วยกัน
“ไปที่เวทีกันครับ คุณแม่ น้าพร เค้าจะปิดงานกันแล้วครับ”
พงษ์เทพยืนอยู่กลางเวทีหน้าไมค์กล่าวเกริ่นไปบ้างแล้วเพื่อปิดงาน
“ผมขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกท่านที่ให้เกียรติมางานในค่ำคืนวันนี้แล้วทางรีสอร์ตเทพสุธาก็หวังว่า เราจะได้มีโอกาสได้ต้อนรับทุกท่านอีกในโอกาสหน้า และงานในวันนี้จะจบสมบูรณ์ไปไม่ได้ ถ้าหากไม่มีบุคคลสำคัญท่านนี้ ประธานโครงการเทพสุธา คุณหญิงนวลแข สุธาสินครับ”
พรรณอร พรพรรณ และพันธ์นฤสรร์มาถึงหน้าเวทีแล้วรีบปรบมือนำ แขกในงานปรบมือดังสนั่น/กลุ่มนักข่าวกรูกันเข้าถ่ายรูป นวลแขค่อยๆเดินมาที่กลางเวทีพงษ์เทพถอยหลังไปยืนรอเบื้องหลัง บุรธัช รวิภาสและพิมพ์นฤมลยืนรออยู่ข้างเวที ณิชาภัทรเดินตรงมาหาบุรธัช
“นี่ไม่มีอยู่ในสคริปท์นี่คะ ธัชต้องเป็นคนปิดงานนี่คะ ไม่ใช่คุณย่า”
“เชื่อผมเถอะ แบบนี้จะดีกว่า”
“ดีกว่านี่ ดีสำหรับใครคะ ธัช”
ดาวเรืองเข้ามาดึงณิชาภัทรออกมา
“รอดูไปก่อนน่า ณิชา”
ณิชาภัทรมองบุรธัชอย่างสงสัยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น นวลแขยืนอยู่กลางเวทีเริ่มกล่าวปิดงาน
“ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน.. ในที่สุดรีสอร์ตเทพสุธาก็เสร็จสมบูรณ์อย่างงดงาม แต่ก็ไม่มีอะไรงดงามไปกว่ามิตรภาพของผู้ร่วมโครงการเทพสุธาโครงการเทพสุธาเริ่มต้นด้วยความแตกต่างทางความคิด แต่ก็จบลงด้วยความรักความเข้าใจ ความสำเร็จในวันนี้จึงเกิดขึ้นมาได้...”
บุรธัชหันไปมองทางพรรณอรและพรพรรณ
“วันนี้นอกจากจะเป็นวันฉลองการเปิดตัวของรีสอร์ตเทพสุธาแล้ว เรายังมีเรื่องที่น่ายินดีอีกสองเรื่อง เรื่องแรกก็คือ จะมีการหมั้นระหว่างหม่อมราชวงศ์รวิภาส บุริศร์กับหม่อมหลวงพิมพ์นฤมล นวพรรษในปลายปีนี้..”
พิมพ์นฤมลหันขวับมามองรวิภาสอย่างตกใจคาดไม่ถึง
“เราจึงได้เปิดงานด้วยการแสดงของว่าที่คู่หมั้นทั้งสอง ส่วนเรื่องที่น่ายินดีเรื่องที่สองก็คือ ดิฉันขอถือโอกาสนี้แนะนำหลานสาวของดิฉันณิชมน ชุติมันต์..ผู้ที่จะมาร่วมสานต่อโครงการเทพสุธาของเราค่ะ”
พงษ์เทพเดินพาณิชมนมายืนข้างนวลแข นวลแขดึงณิชมนเข้ามาใกล้ ณิชาภัทรยืนนิ่งอึ้งไม่คิดว่านวลแขจะเปิดตัวณิชมนอย่างนี้
“หลานสาวดิฉันใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาตลอด แต่ที่สุดเธอก็ตัดสินใจกลับมาอยู่กับครอบครัวที่เมืองไทย ซึ่งเป็นเรื่องที่ดิฉันปลาบปลื้มยินดีเป็นที่สุด ความสุขอื่นใดไม่เท่ากับความสุขที่ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์สุดท้ายดิฉันขอขอบคุณทุกคนที่ทำให้งานในค่ำคืนนี้จบลุล่วงไปด้วยดี และขอขอบคุณแขกทุกท่านที่ให้เกียรติมาร่วมงาน ขอบคุณนะคะ”
กลุ่มนักข่าวกรูกันเข้าไปถ่ายรูปณิชมนกับนวลแข ณิชาภัทรยืนมองนวลแขกับณิชมนอย่างพยายามทำใจยอมรับ
ณิชมนมองจากเวทีมาที่บุรธัช ทั้งสองมองสบตากันนิ่งต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร
ณิชาภัทรกับนวลแขเดินเข้ามาในบ้าน นวลแขมองณิชาภัทรที่นิ่งเงียบมาตลอดทาง
“ณิชา...”
“ณิชาไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณย่า เพียงแต่ยังตั้งรับไม่ทัน ขอเวลาณิชาอีกซักหน่อยนะคะ”
“ย่าเข้าใจ..เรื่องมันเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน ย่าเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ตอนที่ได้รู้ความจริงจากอาจารย์ดาวเรือง”
“ณิชาคงทำใจรับน้องณิชมนไม่ยากหรอกค่ะ แต่ไม่รู้ว่าน้องเค้าจะยอมรับณิชาเป็นพี่หรือเปล่า โชคชะตานี่เล่นตลกกับเราจริงๆเลยนะคะ ผู้หญิงที่ณิชาพยายามกำจัดออกไปจากชีวิต กลับเป็นน้องสาวที่ณิชากำลังตามหาอยู่...”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย ถ้าหากย่าจะรับณิชมนกลับมาอยู่ที่บ้านของเรา”
“ณิชาไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ณิชาจะพยายามนะคะ คุณย่า ณิชาจะพยายามทำตัวเป็นพี่สาวที่ดี อะไรที่ทำเพื่อน้องได้ ณิชาก็จะทำให้ค่ะ”
“ขอบใจนะ ณิชา ขอให้รู้ไว้นะ ถึงย่าจะได้หลานสาวเพิ่มมาอีกคน แต่ย่าก็ยังรักเราเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง”
“ไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ คุณย่า ณิชาต้องแบ่งคุณย่าให้น้องณิชมนแล้วนี่คะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ คุณย่ารักณิชาน้อยลงนิดนึง แต่ได้น้องณิชมนกลับคืนมา ก็ถือว่าคุ้มล่ะค่ะ คุณย่า”
ณิชาภัทรกอดนวลแขไว้พยายามทำใจรับณิชมนให้ได้แม้จะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม
พรรณอรกับพรพรรณมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะเริ่มยังไงและหันไปมองณิชมนที่นั่งนิ่งคิดหนักเรื่องตัวเอง พิมพ์นฤมลกับพันธ์นฤสรร์เดินเข้ามาร่วมวงด้วย พันธ์นฤสรร์มองคนโน้นคนนี้ที่ยังนิ่งเงียบกันอยู่
“นี่พี่นอมเป็นหลานสาวของคุณหญิงนวลแขจริงๆหรือครับผมไม่อยากจะเชื่อเลย !”
“ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ตอนนี้พี่นอมเป็นพี่ณิชมนไปแล้ว เข้าใจมั้ยแล้วตกลงเราจะทำยังไงต่อไปดีคะ คุณแม่ น้าพร”
“ทางผู้ใหญ่คุยกันเรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ หนูณิชมนควรจะกลับไปอยู่กับคุณยาย ส่วนเรื่องหมั้นของนมลกับภาสนั่นน่ะ...” พรรณอรพูด
“เรื่องหมั้นไม่ต้องไปจริงจังหรอกค่ะ พี่ชายธัชคงแค่อยากจะหันเหไม่ให้นักข่าวไปสนใจพี่ณิชมนมากนัก..ตอนนี้เรื่องพี่ณิชมนสำคัญกว่าค่ะ”
“เรื่องมันก็เกิดขึ้นอย่างปุบปับเหลือเกิน เอาอย่างนี้แล้วกัน หนูณิชมนพร้อมจะกลับไปอยู่กับคุณยายเมื่อไหร่ก็กลับไปได้ทุกเมื่อ แต่ถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ไปก่อน ก็ตามสบายเลยนะ” พรพรรณกล่าว
“หนูยังไม่พร้อมค่ะ แล้วคิดว่า ไม่มีวันพร้อมที่จะกลับไปอยู่กับครอบครัวที่หนูไม่รู้จักด้วย”
“เวลานี้แหละที่หนูจะได้มีโอกาสทำความรู้จักกับครอบครัวของหนู การที่คุณยายของหนูประกาศรับหนูเป็นหลานต่อหน้าทุกคน ก็บอกได้ทุกอย่างแล้วว่า ท่านต้องการหนูกลับไปแค่ไหน”
ณิชมนนิ่งคิดจะทำยังไงต่อไปในชีวิต
ณิชมนนั่งจับเจ่าอยู่ที่เตียงมองรูปของครอบครัวที่ถ่ายด้วยกันครั้งสุดท้าย พิมพ์นฤมลเดินเข้ามานั่งด้วย
“ยังตัดสินใจไม่ได้หรือคะ พี่ณิช...นี่นมลเรียกพี่ณิชได้ใช่มั้ยคะ”
“ได้ซิคะ พี่ต้องขอบคุณคุณนมลนะคะ ที่ไม่โกรธพี่ที่ไม่บอกความจริง”
“นมลไม่โกรธหรอกค่ะ แต่ก็น้อยใจนิดหน่อยที่พี่ณิชไม่เชื่อใจนมล แต่คนที่น่าจะโกรธพี่ณิชคงจะเป็นพี่ชายธัชล่ะค่ะ ยังไงก็หาโอกาสคุยกันซะนะ”
“คุณชายคงไม่อยากคุยกับพี่แล้วล่ะค่ะ คุณชายมองพี่เหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว..แค่ชั่วข้ามคืนทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไปหมด”
“พี่ชายธัชคงกำลังสับสนเหมือนกับเราทุกคนในตอนนี้ ค่อยๆ คุยกันปรับความเข้าใจกันนะคะ ขอแค่พี่ณิชอย่าใช้วิธีหนีปัญหาอีกก็แล้วกัน คืนนี้นมลขอนอนด้วยนะ ขอนมลอยู่กับพี่นอมของนมลเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่พี่นอมจะกลายเป็นคุณณิชมน หลานสาวคุณหญิงนวลแขในวันพรุ่งนี้...”
“ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่นอมของคุณนมลคนเดิมนะคะ”
“แต่พี่ณิชไม่ต้องคอยดูแลนมลอีกแล้วนะคะ ตอนนี้พี่ณิชมีครอบครัวของตัวเองที่ต้องกลับไปดูแล นมลดีใจด้วยจริงๆนะคะ”
พิมพ์นฤมลกอดณิชมนไว้อย่างรักสนิทใจเหมือนพี่สาวจริงๆ ณิชมนนิ่งคิดรู้ว่าที่สุดก็ต้องกลับไปหาครอบครัวของตัวเอง
เช้าวันใหม่ที่บ้านบุริศราวัณ รวิภาสรีบร้อนเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารรินกาแฟเองแล้วรีบยกดื่มอย่างรวดเร็ว อาจกำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารเช้ามองรวิภาสอย่างแปลกใจ
“จะรีบไปไหนครับ คุณภาส”
“จะรีบไปรับคุณณิชมน หลานสาวคนใหม่ของคุณหญิงย่าน่ะซิครับ”
บุรธัชเดินเข้ามา
“แกไม่ต้องไปแล้ว ฉันโทรบอกอาจารย์ดาวเรืองแล้วว่า เราจะไม่ไปด้วย เรื่องของครอบครัวคนอื่น เราไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวด้วย”
“คุณณิชเป็นคนอื่นที่ไหน พี่ธัชก็..อย่ามาทำเป็นงอนไม่เข้าเรื่องหน่อยเลย ถ้าคุณณิชเค้าบอกความจริงพี่ได้ เค้าก็คงบอกไปนานแล้ว”
“ไม่ใช่เพราะบอกไม่ได้ แต่เค้าไม่ต้องการจะบอกฉันต่างหาก”
“แต่คุณชายก็รู้ความจริงแล้วนี่ครับ คุณชายน่าจะดีใจที่คุณแม่บ้านประนอมที่แท้ก็เป็นหลานสาวคุณหญิงท่าน ทีนี้อะไรๆก็คงง่ายขึ้น”
“แต่พี่ธัชชอบทำให้อะไรๆยากขึ้นเสมอครับ ลุงอาจ นี่ถ้าพี่ธัชยังฟอร์มเยอะท่าแยะอย่างนี้ ระวังจะมีคนอื่นมาฉกคุณณิชไป ไม่รู้ด้วยนะ”
“ใครจะฉกก็ฉกไป ฉันไม่สนใจ !”
บุรธัชเดินไม่สบอารมณ์ออกไป รวิภาสกับอาจมองหน้ากันอย่างหน่ายใจ
กันยา สายใจและรำไพจับกลุ่มเมาธ์กันสนั่นหวั่นไหว
“เรื่องจริงหรือวะ ฟังมาผิดหรือเปล่า เป็นไปได้ไง” รำไพถาม
“เรื่องจริงซิ ป้า”
ดำเกิงเดินยิ้มอารมณ์ดีเข้ามา
“ถ้าป้าไม่เชื่อ ถามพี่ดำได้เลย”
สายใจรีบลากดำเกิงเข้ามาร่วมวง
“พี่ดำรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนใช่มั้ย”
“เรื่องที่ไอ้ชัยวัฒน์ถูกตำรวจจับน่ะเหรอ รู้ซิ ฉันไปให้ปากคำที่โรงพักตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พวกแกรู้มั้ย ไอ้ชัยวัฒน์นี่มันก็สิบแปดมงกุฎดีๆนี่เอง ที่จริงมันจบแค่ม.6 แต่มันใช้วุฒิปลอมสมัครงานไม่รู้กี่ที่แล้ว เป็นครูบ้างเป็นไกด์บ้าง หลอกต้มคนไปทั่ว”
“เรื่องไอ้ครูชัยนั่นช่างเถอะ มันติดคุกไปก็ดีแล้ว เราอยากรู้เรื่องพี่นอมต่างหาก”
“ตกลงพี่นอมเป็นหลานสาวคุณหญิงนวลแขจริงๆ เหรอ แล้วพี่นอมมาเป็นแม่บ้านที่นี่ทำไม งงจริงๆ”
“เรื่องทั้งหมดนี่เกิดขึ้นเพราะฉันเอง ฉันนี่แหละที่เป็นคนทำให้คุณณิชมนกลายเป็นคุณแม่บ้านประนอม” ดำเกิงพูดอย่างภูมิใจ
ณิชมนเดินเข้ามา
“ฉันต้องขอบคุณพี่ดำเกิงนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ดำเกิง ตอนนี้ฉันอาจจะยังเดินหางานทำอยู่ข้างถนน แล้วฉันก็คงไม่มีโอกาสได้รู้จักทุกคนที่นี่”
“พี่นอม..” กันยากับสายใจเรียก
“คุณณิชมน..” ดำเกิงเตือน
“คุณณิชมน..”
“ทุกคนคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ฉันทำหน้าที่แม่บ้านไม่ได้อีกต่อไป นี่จ้ะป้ารำไพ รายการอาหารของเดือนนี้ เดี๋ยวเดือนหน้าคุณผู้หญิงจะจ้างคนเพิ่มมาช่วยป้าในครัวนะ”
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ ป้าดีใจจนพูดไม่ถูกเลย”
“พี่กันยา พี่สายใจ ตั้งใจทำงานอย่างนี้ต่อไปนะคะ รับรองปีหน้าได้ขึ้นเงินเดือนแน่ๆ ส่วนพี่ดำเกิง ที่พี่อยากไปทำงานที่ไร่ ฉันคุยกับคุณพรพรรณให้แล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไร หมดธุระของฉันแล้ว ฉันลาทุกคนเลยนะคะ แล้วคงได้เจอกันอีก”
ณิชมนยกมือไหว้ลาทุกคนจนทุกคนยกมือรับไหว้แทบไม่ทันเธอเดินออกไปทุกคนมองตามยังหน้าตาเหวอกันอยู่
“นี่มันนางฟ้าชัดๆ เลยนะเนี่ย !” กันยากล่าว
“โธ่ แล้วเราจะหาคุณแม่บ้านดีๆอย่างนี้ที่ไหนได้อีก”
“แล้วอย่างนี้เราต้องไปตามประนอมตัวจริงกลับมาหรือเปล่าล่ะเนี่ย”
ทุกคนมองหน้ากันอย่างสงสัย
พรรณอรนั่งยิ้มขำ ส่วนพรพรรณที่นั่งทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะขำดีหรือโกรธดี ดาวเรืองนั่งมองประนอมที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่ที่พื้น
“กราบขอโทษคุณพรรณอรกับคุณพรพรรณซะ ประนอม”
ประนอมก้มลงไหว้พรรณอรกับพรพรรณอย่างเงอะๆงะๆ
“หนูขอโทษค่ะ หนูเสียใจจริงๆนะคะ”
“ประนอมหนีตามแฟนไปทำงานที่กรุงเทพฯค่ะ ก็เลยเบี้ยวงานทางนี้ไปแล้วหนำซ้ำยังหลงไปเป็นเครื่องมือให้ชัยวัฒน์หลอกใช้อีก แย่จริงๆ”
“หนูไม่รู้จริงๆ นี่คะ อาจารย์ นายชัยวัฒน์คนนั้นเค้าบอกว่า เค้าเป็นคนบ้านสรณาลัยมาตามให้หนุกลับไปทำงาน พอดีตอนนี้หนู..หนู..”
“โดนแฟนทิ้งก็เลยคิดจะกลับมาทำงานที่นี่งั้นซิ” ดาวเรืองพูด
“ดิฉันคงรับประนอมกลับมาทำงานที่นี่ไม่ได้หรอกนะคะ” พรพรรณบอก
“ดิฉันก็ไม่ได้คิดจะให้ประนอมกลับมาทำงานที่นี่หรอกค่ะ แต่อยากให้เค้ามาขอโทษทุกคนที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายกัน”
“เราไม่ถือโทษโกรธประนอมหรอกค่ะ อาจารย์ ที่จริงเราน่าจะขอบใจประนอมด้วยซ้ำ ถ้าประนอมไม่เบี้ยวงานหนีไปกรุงเทพฯ เราก็คงไม่ได้รู้จักกับหนูณิชมน ดิฉันคงไม่ได้ลูกสาวน่ารักๆเพิ่มอีกคน คงเสียดายแย่เลยนะคะ”
พิมพ์นฤมลกับพันธ์นฤสรร์พาณิชมนเดินเข้ามา
“พี่ณิชพร้อมแล้วค่ะ อาจารย์”
พรพรรณมองณิชมนแล้วหันไปมองประนอมแล้วอดถอนใจยาวไม่ได้
“แต่ดิฉันยังไม่พร้อมเลยค่ะ อาจารย์”
ทุกคนยิ้มขำพรพรรณกันเป็นแถวประนอมคลานตัวลีบๆ ออกไปอย่างรู้งาน ดาวเรืองมองณิชมนอย่างดีใจที่ยอมตกลงกลับไปหานวลแข
พิมพ์นฤมล พรรณอร พรพรรณและพันธ์นฤสรร์เดินออกมาส่งณิชมนกับดาวเรือง ณิชมนยกมือไหว้ลาพรรณอรกับพรพรรณ
“หนูลานะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง หนูจะไม่มีวันลืมทุกคนที่นี่เลยล่ะค่ะ”
พิมพ์นฤมลเดินเข้าไปกอดลาณิชมน
“พี่ณิชไม่ต้องลานมลนะคะ ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีก”
“นั่นน่ะซินะ อีกหน่อยเราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วล่ะ”
“จริงด้วยซิคะ พี่อร อีกไม่ช้าไม่นานทั้งนมลทั้งหนูณิชมนก็จะได้เป็นสะใภ้บ้านบุริศราวัณ เราก็ได้เกี่ยวดองเป็นญาติกันจริงๆล่ะทีนี้”
“พี่นมลกับพี่ภาสนี่โอเค ผมรู้ตั้งนานแล้ว แต่พี่ณิชนี่เป็นแฟนกับพี่ชายธัชตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย”
“คงจะมีอะไรเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ คือ..คุณชายธัชกับหนู..”
“เรื่องนั้นเราค่อยคุยกันทีหลังดีกว่า ตอนนี้คุณหญิงกำลังรอหนูอยู่นะ”
“หนูขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วหนูจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ”
“สัญญานะจ้ะ ว่างเมื่อไหร่ต้องกลับมาเยี่ยมเรานะ” พรรณอรบอก
ดาวเรืองพาณิชมนเดินออกไปกลุ่มหมู่มวลคนรับใช้กันยา สายใจ ดำเกิงและรำไพออกมายืนส่ง ณิชมนหันมามองบ้านสรณาลัยอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปกับดาวเรือง
ณ บ้านสุธาสิน ดาวเรืองพาณิชมนเดินเข้ามาในบ้าน ณิชมนมองรอบๆบ้านด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ณิชาภัทรพานวลแขเดินเข้ามา ณิชมนยืนมองนวลแขยังไม่แน่ใจนักกับการตัดสินใจของตัวเอง
ณิชมน..
นวลแขเดินเข้าไปรวบตัวณิชมนเข้ามากอด
ขอบใจนะที่กลับมาหายาย...
หมดหน้าที่ของดิฉันแล้ว ดิฉันขอลากลับนะคะ คุณหญิงครูรับรองว่า หนูจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขแน่ เพราะไม่มีที่ไหนจะสุขได้เหมือนอยู่บ้านที่มีครอบครัวที่รักหนู ดิฉันลานะคะ คุณหญิง
ดาวเรืองยกมือไหว้ลานวลแขแล้วเดินออกไป
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ น้องณิช” ณิชาภัทรบอก
“ยายมีเรื่องอยากจะคุยกับหนูมากมาย ยายดีใจเหลือเกินที่ณัชชาให้หนูกลับมาหายาย หนูรีบส่งข่าวไปบอกแม่เลยนะว่า ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วให้เค้ารีบกลับมา..ตั้งแต่แม่หนูหนีไป ไม่มีวันไหนที่ยายไม่คิดถึงแม่หนูเลย ว่าไง เราจะติดต่อแม่หนูได้ยังไง..
“คุณยายคะ...แม่ไม่อยู่แล้วล่ะค่ะ แม่ตายแล้วค่ะ คุณยาย..
นวลแขยืนนิ่งอึ้งตกใจเกือบคุมสติไม่ได้ ณิชมนมองนวลแขอย่างเข้าใจ
นวลแขเช็ดน้ำตาที่รินไหลพลางดูรูปครอบครัวของณิชมนที่มีอยู่ไม่กี่ใบ ณิชมนส่งรูปที่ถ่ายครั้งสุดท้ายที่สวนสาธารณะให้นวลแขดู
“ณัชชา..”
“ณิชมีรูปอยู่แค่นี้แหละค่ะ คุณยาย บ้านเราไม่ชอบถ่ายรูปกันเท่าไหร่”
“ทุกอย่างเป็นความผิดของยายเอง ถ้ายายยอมลดทิฐิลง รีบไปตามหาครอบครัวของหนู เราคงจะได้มีโอกาสเจอกัน เหมือนกับว่าเค้าจะรู้นะ ทั้งณัชชาทั้งชยทัต..เหมือนเค้าจะรู้ตัวว่า เค้าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน เค้าสองคนถึงได้พยายามใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด..”
“พ่อกับแม่รักกันมาก..เราอยู่กันลำบากหน่อย แต่เราก็มีความสุข แต่ความรู้สึกผิดที่ทำให้คุณยายกับคุณปู่โชติผิดหวังเสียใจ ทำให้พวกท่านไม่มีความสุขได้เต็มหัวใจ ไม่มีวันไหนที่แม่จะไม่คิดถึงคุณยายเหมือนกันค่ะ ความฝันของแม่คือ ได้กลับมากราบคุณยายซักครั้งนึง”
ณิชาภัทรมองณิชมนอย่างเห็นใจเมื่อรู้เรื่องครอบครัวของณิชมน ณิชมนทรุดตัวลงนั่งที่พื้นก้มลงกราบที่ตักนวลแข
“แม่ขอให้ณิชมากราบขอโทษคุณยายแทนแม่ด้วย คุณยายยกโทษให้แม่ด้วยนะคะ…”
นวลแขดึงณิชมนขึ้นมานั่งด้วยแล้วกอดแน่น
“ยายยกโทษให้แม่หนูนานแล้ว แล้วหนูกับแม่ล่ะยกโทษให้ยายหรือยัง”
“คุณย่าไม่เคยลืมอาณัชชาเลยนะ น้องณิช คุณย่าแอบให้คนตามหาอาณัชชามาตลอด คุณย่าไม่เคยตัดขาดอาณัชชาได้จริงๆ ยิ่งมารู้ ทีหลังว่าอาณัชชามีลูกสาว คุณย่าก็เร่งให้อาจารย์ดาวเรืองรีบตามหาน้องณิชให้เจอ..”
“ณิชไม่ได้โกรธคุณยายหรอกนะคะ ที่ณิชคิดจะกลับไปซิดนีย์ เพราะณิชไม่อยากเป็นส่วนเกินของครอบครัวคุณยาย”
“หนูเป็นหลานของยาย จะเป็นส่วนเกินได้ยังไงกัน ต่อไปนี้ครอบครัวของยายก็คือ ครอบครัวของหนูนะ ณิชมน”
นวลแขดึงณิชมนเข้ามากอดอีก ณิชาภัทรมองณิชมนยอมรับได้ในที่สุด
อ่านต่อหน้าที่ 2 |
|
|
เรื่องเล่าจากชมรมศิษย์สุวรรณโคมคำ 3 วิชาสัตตาภิธรรมเบื้องต้น (วิชาโหราศาสตร์แนวพุทธ) เรียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง??? วิชา นี้เป็นวิชาที่เรียน...
สำนักสงฆ์ศรีสุวรรณโคมคำ สำนักสงฆ์ศรีสุวรรณโคมคำนั้นเป็นสถานที่สัพปายะ แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติเหมาะสำหรับผู้ปฏิบัติกรรมฐานยิ่งนักอันเนื่องมาจาก...
เปิดโปงสุวรรณาภา รุ่งเรือง หรือ ร่อแร่ ? ข้าพเจ้า เป็นคนหนึ่งที่ติดตามข่าวคราวสุวรรณโคมคำ เป็นระยะ ๆ โดยช่องทางเว็บไซด์ เสียโดยมากล่าสุ...
เรื่องเล่าจากชมรมศิษย์สุวรรณโคมคำ 2 บรรดาเพื่อนฝูง ตลอดจนน้อง ๆ ก็ถามกันว่า ทำไมถึงมาเรียนล่ะ อยากรู้ธรรมะ ทำไมไม่ไปที่วัดล่ะ??? คำตอ...
งานถวายพระพุทธรูปประจำที่พักสงฆ์ศรีสุวรรณโคมคำ เมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน 2554 นั้นเป็นนิมิตหมายอันดีงาม "ตระกูล นิ่มนุช" พร้อมทั้...
สาส์นสุวรรณโคมคำ (ต่อ) สาส์นสุวรรณโคมคำ ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ ถ้าบุคคลมีใจร้ายแล้ว พูดอยู่ก็ด...
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น