สาส์นสุวรรณโคมคำ
ความริษยาเกิดจากการขาดมุทิตา (ที่มีลักษณะคือความชื่นชม) หมายความว่า พลอยยินดีในความสุขหรือความสำเร็จของผู้อื่น มุทิตานี้ทำได้ยากกว่ากรุณา บางคนมีเมตตาปรารถนาดี มีความกรุณาสงสาร แต่เจริญมุทิตาไม่ได้ เพราะเราทุกคนมีอนุสัยกิเลสคือความริษยานอนเนื่องอยู่ในกระแสจิต น้อยคนนักที่จะกำจัดความริษยานั้นได้ ผู้ใดมีจิตริษยาเป็นเนืองนิตย์เปรียบเสมือนกำเปลวเพลิงแล้วอยู่ในมือตน อันยังจิตเขานั้นให้รุ่มร้อนดังเพลิงเผาจิต ภิกษุใดปราถนาแล้วซึ่งความโลภโมโทสัน มีทุกข์เป็นปกติ เมื่อเห็นเขาได้ดีแล้วเกิดความริษยา กล่าวคือ ภิกษุนั้นเป็นผู้ที่ "น่าสงสารที่สุดในโลก" เมื่อเห็นเขาได้ดีแล้วไซร้ ภิกษุผู้เป็นบัณฑิตย่อมอนุโมนา ย่อมจะปัดป้องแล้วซึ่งถ่านเพลิง แต่กระนั้น ภิกษุผู้เป็นเดีรย์ถีย์ผู้ริษยาย่อมกระทำแล้วซึ่งโลกิยะธรรมอันมีของขลังเป็นที่พึ่งมีจิตอันร่าเริงอยู่ซึ่งกามคุณ อันยังกระทำแล้วซึ่งความเป็นทาสของ อุบาสิกาผู้มีจิตอันหยาบช้านั้นย่อมพากันลงไป ณ หลุมเพลิงที่เร่าร้อนแผดเผาสรรพสัตว์ ภิกษุผู้เป็นมิจฉาทิฎฐิ เห็นคุณเป็นโทษจึงเป็นเรื่องที่น่าโศกเศร้ายิ่งนักเปรียบดังภิกษุอมก้อนเขฬะและจมอยู่ในมูตร คูถ เป็นต้น
ฉะนั้น การที่ภิกษุผู้สันโดษ พอใจในที่อันสงัดแล้วย่อมกระทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน มุนีเอย....จงหาที่อันสงัดเจริญฌานเจริญาณของเธอเถิด อย่าให้มัจจุราชได้เห็นว่าภิกษุผู้ประมาทอยู่เลยจงกระทำความสงัดให้เกิดฌาน ชีวิตนี้น้อยนักนิดเดียว อย่าทำความประมาทอย่าให้มัจจุราชเห็นเธอผู้งมงายในลาภสักการะอันหาประโยชน์มีได้ จงถือพระรัตนะตรัย เถิด ตระกุดไม่ช่วยภิกษุ ได้เลย
การกระทำกรรมไม่ดีกับผู้มีศีล ผู้มีบุญ ผู้มีคุณ ผู้เป็นพระสุปฏิปันโนขึ้นไปจนถึงพระอรหันต์ จึงเป็นบาปมากกว่าผู้ทุศีล ผู้ไม่มีบุญ ผู้ไม่มีคุณ แต่จะทำกรรมไม่ดีกับใครก็ตามเป็นบาปทั้งหมด จะบาปมากบาปน้อยก็แล้วแต่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา จะทำกับผู้มีคุณสูงหรือทำกับผู้ไม่มีคุณสูง ผลแห่งกรรมจะได้รับแตกต่างกันไปตามเหตุปัจจัยการกระทำของตนเอง
ผลงานการเขียน
ป.รัตตัญญู
ความริษยาเกิดจากการขาดมุทิตา (ที่มีลักษณะคือความชื่นชม) หมายความว่า พลอยยินดีในความสุขหรือความสำเร็จของผู้อื่น มุทิตานี้ทำได้ยากกว่ากรุณา บางคนมีเมตตาปรารถนาดี มีความกรุณาสงสาร แต่เจริญมุทิตาไม่ได้ เพราะเราทุกคนมีอนุสัยกิเลสคือความริษยานอนเนื่องอยู่ในกระแสจิต น้อยคนนักที่จะกำจัดความริษยานั้นได้ ผู้ใดมีจิตริษยาเป็นเนืองนิตย์เปรียบเสมือนกำเปลวเพลิงแล้วอยู่ในมือตน อันยังจิตเขานั้นให้รุ่มร้อนดังเพลิงเผาจิต ภิกษุใดปราถนาแล้วซึ่งความโลภโมโทสัน มีทุกข์เป็นปกติ เมื่อเห็นเขาได้ดีแล้วเกิดความริษยา กล่าวคือ ภิกษุนั้นเป็นผู้ที่ "น่าสงสารที่สุดในโลก" เมื่อเห็นเขาได้ดีแล้วไซร้ ภิกษุผู้เป็นบัณฑิตย่อมอนุโมนา ย่อมจะปัดป้องแล้วซึ่งถ่านเพลิง แต่กระนั้น ภิกษุผู้เป็นเดีรย์ถีย์ผู้ริษยาย่อมกระทำแล้วซึ่งโลกิยะธรรมอันมีของขลังเป็นที่พึ่งมีจิตอันร่าเริงอยู่ซึ่งกามคุณ อันยังกระทำแล้วซึ่งความเป็นทาสของ อุบาสิกาผู้มีจิตอันหยาบช้านั้นย่อมพากันลงไป ณ หลุมเพลิงที่เร่าร้อนแผดเผาสรรพสัตว์ ภิกษุผู้เป็นมิจฉาทิฎฐิ เห็นคุณเป็นโทษจึงเป็นเรื่องที่น่าโศกเศร้ายิ่งนักเปรียบดังภิกษุอมก้อนเขฬะและจมอยู่ในมูตร คูถ เป็นต้น
ฉะนั้น การที่ภิกษุผู้สันโดษ พอใจในที่อันสงัดแล้วย่อมกระทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน มุนีเอย....จงหาที่อันสงัดเจริญฌานเจริญาณของเธอเถิด อย่าให้มัจจุราชได้เห็นว่าภิกษุผู้ประมาทอยู่เลยจงกระทำความสงัดให้เกิดฌาน ชีวิตนี้น้อยนักนิดเดียว อย่าทำความประมาทอย่าให้มัจจุราชเห็นเธอผู้งมงายในลาภสักการะอันหาประโยชน์มีได้ จงถือพระรัตนะตรัย เถิด ตระกุดไม่ช่วยภิกษุ ได้เลย
การกระทำกรรมไม่ดีกับผู้มีศีล ผู้มีบุญ ผู้มีคุณ ผู้เป็นพระสุปฏิปันโนขึ้นไปจนถึงพระอรหันต์ จึงเป็นบาปมากกว่าผู้ทุศีล ผู้ไม่มีบุญ ผู้ไม่มีคุณ แต่จะทำกรรมไม่ดีกับใครก็ตามเป็นบาปทั้งหมด จะบาปมากบาปน้อยก็แล้วแต่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา จะทำกับผู้มีคุณสูงหรือทำกับผู้ไม่มีคุณสูง ผลแห่งกรรมจะได้รับแตกต่างกันไปตามเหตุปัจจัยการกระทำของตนเอง
ผลงานการเขียน
ป.รัตตัญญู
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น